از تو بگذرم
خودم میشوم
خودم بدون کفش
بدون روسری
پیراهنی رها
موهای مردانه
پله های معلق
و دستهایی که نمیداند چه کار کند
با فراموشی قبل از این
بالا و پایین خانه را یکی میکنم
جزوه های درسی
ریاضی کلاس پنجم
کرم انداخته تنم
ضیافتی برای انتخاب لذیذترین عضو
کرم انداخته ام
اینقدر که مایوس و بسته
چهارچوب کهنه زندگی را گرد دیدم
لقمه نرسیده به دهن
و سیر مسیر فساد سلولی
نصیب لذتی نیست
اگر آن دو دست سبز
را نیابم در پس سنگین خوابی دور.
همینطور کبود و تاریک
همانطور خسته خسته
دل به آب دادن سبزه ای دادم
که نکاشته ام در باغچه ای که ندارم
تکرار عبور از زیر تاق پیچک
خیس فواره چرخان
بوی علف گرفته ام
بوی سبزی محال آرزوها
بوی آن صفحه های کنده شده از عمر
که نوشته نشد هیچ شام سیاه
باغچه شده ام
هزار غنچه نشکفته در دلم
هزار نهال نورس در آغوشم
مادر شدم
مثل تمام زمینهای باکره چهارده سالگی
مادر هزار درد
نشکفته در تحمل بودن
مادر شدم
مادر هزار آرزوی شیرین
که له شد کف خیابان
در پس
طعم گس هر روزه گی
همینجور تاریک و کبود
همین جور آسمان است
تکه
تکه
خیس
آوار میشود
روی شانه هایم
روزهای بیهوده و ثانیه های سمج
چسپیده به نقطه وسط پیشانیم
تمام حجم ریه های شرجی زده تابستان
پنکه سقفی سه پر
شعرهای ناظم حکمت
یک دل سیر زندگی
حل میشود دریک لیوان آب پرتقال تلخ
هیچ میشود تمام کشداری یک بیهودگی مزمن.
تنها که باشم
فرقی ندارد
بچه چندم را توی باغچه عق بزنم
تنها که باشم
اینجا هوای مرطوب شرجی
مرا به یاد هیچ چیز نمیاورد.
سرشانه های پهن نمیخواهد دلم
و زیبا ترین چشمان دنیا
تنها که باشم
دلم هوای قطعه ۸۱۲ ردیف ۶۴شماره ۱۴۰ می کند.
دستهایی که هیج گاه از محیط ذهنش فراتر نرفت
تنها که باشم
تنهایی به وسعت حجم افسوس
تمام هوا را پرمیکند
به اندازه یک سنگ براق مشکی
قبر دوطبقه
تمام آرزوی تو زیر سنگینی مشکی یک سنگ براق
تعبیر تمام بیخوابهای من!!!!!!!
کاش
کودک دومت را در من جا نمیگذاشتی این همه سال
کودکی که متولد نشد.
تیرماه ماه درگذشت منصفی بود.نمی خواهم دوباره از او بگویم که بسیار گفته اند. دلم میخواهد از نزدیکترین فرد به او بگویم و این شخص کسی نبود جز حسن کرمی. دوست و یار همیشگی ابرام که همچون او سرشار از ذوق و احساس و ترانه بود.
تنها تو میدانی
بر من چه رفته است
تنها تو می توانی بدانی
چگونه کودکی یتیم و چهار ساله
شبی در بشکه ی زباله در کوچه
با گرسنگی بی پناهی و هراس مدام
میتواند چهل سال پیرشود ناگاه
و عمری بدون قلب
تصور کند دوست می دارد.
تنها تو می توانی
مومنانه و عاشق
زمین وحشتزده از ناایمنی و گناه را
در آغوش گیری
و انسان بی قلب و بی پناهی را که منم
این گونه مادرانه دوست بداری
تنها تو می توانی
ایمان گمشده
و آخرین خداوند زنده ام باشی
تنهاتو می توانی بدانی
بر من چه رفته است.